به گزارش روزپلاس، کنسرت گروه کامکارها در سالن رویال هال اسپیناس پالاس، شب گذشته – 21 دی 1403 – تنها با حضور چهار تن از کامکارها روی صحنه برگزار شد. برای این کنسرت عنوان «ئاگری زیندو» یا همان «آتش زنده» برگزیده شده بود.
در کنار چهار تن از برادران کامکار، ارکستری شامل سازهای زهی، کوبه‌ای، بادی برنجی و کُر حضور داشتند. رهبر ارکستر ارسلان کامکار و مایسترِ ارکستر پدرام فریوسفی بود.
آغاز این اجرا با گرامیداشت یادِ فریدون شهبازیان آهنگساز و تنظیم کننده موسیقی ایران بود که صبح دیروز دارفانی را وداع گفت. وقتی تصویرِ شهبازیان روی مانیتورهای صحنه نقش بست، ارسلان کامکار خطاب به حاضران در سالن گفت: من کودک بودم و ایشان در ارکستر ملی حضور داشتند. آقای شهبازیان را دوست داشتم و اجرای امشب را به ایشان تقدیم می‌کنیم.
اجرای قطعه اول با اتفاق جالبی همراه بود. این قطعه با عنوان گامارو برای فیدیبو ساخته بهمن قبادی به صورت ارکسترال نواخته شد و پس از اجرای آن، ارسلان کامکار رو به مخاطبان گفت: یادم نبود که قطعه اول با آواز گروهِ کُر اجرا می‌شود و من همچنان منتظر خواننده بودم!
در ادامه آهنگی با شعری از سنایی و «نوروز» با شعری از عبدالله پشیو، هر دو با آهنگسازی ارسلان کامکار اجرا شدند.
تا اینجای کنسرت، همه چیز آرام بود و مخاطبان در سکوت صرفا شنونده بودند. اما اجرای قطعه‌ی «خوشه هورامان» با تنظیم ارسلان کامکار ماجرا را تغییر داد. حاضران در سالن که گویی منتظرِ چنین نغمه‌هایی بودند، به وجد آمدند. صدای دست زدن‌ها، کِل کشیدن‌ها و شادی و هل‌هله تمام سالن را فرا گرفت.
آرامش باز هم به سالن برگشت با تکنوازی سنتورِ اردوان کامکار؛ او دقایقی تکنیک خاص خودش در تکنوازی را برای مخاطبان به نمایش گذاشت. در ادامه آهنگ «آفتاب می‌شود» ساخته ارسلان کامکار با شعری از فروغ فرخزاد نواخته و خوانده شد.
حضور مریم ابراهیم پور خواننده قدیمی گروه کامکارها در این کنسرت، بسیار پررنگ بود و هر بار که این خواننده برای اجرای قطعه‌ای روی صحنه می‌آمد، با تشویق مخاطبان همراه میشد.
باز هم نوبت به موسیقی کردی رسید. «کتانه» و «یاران یاران» باز هم با استقبال مخاطبان همراه شد. بیشتر مخاطبان این آهنگ‌ها را همراه با خوانندگان و گروه کُر زمزمه می‌کردند.
«میان تاریکی» با شعر فروغ فرخزاد و آهنگسازی و رهبری ارسلان کامکار، قطعه «منظومه مولانا» با آهنگسازی هوشنگ کامکار و «کاروان» با شعری از مهرداد اوستا و آهنگسازی هوشنگ کامکار در ادامه اجرا شدند.
پس از این قطعات بود که باز هم نوبت به شادی و پایکوبی رسید. کامکارها با همراهی ارکسترِ نوازندگان مجموعه‌ای از قطعات موسیقی کردی را اجرا کردند که بی‌شک این بخش نجات دهنده‌ی کنسرت بود.
«شیرین گیان» با تنظیم ارسلان کامکار، «ایر یاران» – کوردی خانقاهی – با تنظیم ارسلان کامکار، زیبایی غم انگیز – ساخته بهمن قبادی، حجاز – ساخته بهمن قبادی و تکنوازی کمانچه و سنتور در این بخش اجرا شدند.
همچنین قطعه‌ی بیزِ این کنسرت «قاسم خان» با تنظیمی از گروه کامکارها و تکنوازیِ کمانچه‌ی مشهور اردشیر کامکار بود.
کنسرت شب گذشته را می‌توان برای مخاطبان قابل قبول دانست. اما به شدت جای خالی دیگر اعضای خانواده کامکارها احساس میشد. شاید بهتر است این گروهِ قدیمی موسیقی ایران، دست به کار شود و کنسرتی با حضور همه اعضای خانواده به صحنه ببرد.
مخاطب موسیقی به شدت تشنه‌ی شنیدن موسیقی کامکارها با همان سبک و سیاق گذشته است. همان گونه که تمام اعضای کامکارها بیایند و هنرنمایی کنند. مخاطب می‌خواهد موسیقی کامکارها را بشنود، موسیقی که از سرزمین‌های زاگرس برآمده است.
source