سیاست چرخشی قلعه‌نویی؛ نقطه قوت یا عامل بی‌ثباتی تیم ملی فوتبال؟

امیر قلعه‌نویی در ماه‌های اخیر به وضوح از سیاست چرخشی در ترکیب تیم ملی استفاده کرده است. او بازیکنان را در پست‌های مختلف جابه‌جا کرده و مدافعان و هافبک‌ها را در دیدار‌های متوالی تغییر داده است. این رویکرد با هدف ایجاد رقابت سالم، تست بازیکنان و افزایش انعطاف تاکتیکی تیم انجام شده، اما نتایج تاکنون ترکیبی از موفقیت و نگرانی را به همراه داشته است.

مزایا

چرخش بازیکنان به قلعه‌نویی امکان می‌دهد تا نفرات جایگزین را در شرایط واقعی تست کند و تیم را برای مصاف با حریفان قدرتمندتر آماده کند. انعطاف‌پذیری تاکتیکی و عدم وابستگی به چند بازیکن کلیدی، یکی از نقاط قوت این رویکرد است که در صورت ادامه روند می‌تواند در مراحل حساس نتیجه‌بخش باشد.

معایب

با این حال، تغییر مداوم ترکیب باعث شده هماهنگی بین خطوط دفاعی و هافبک‌ها کاهش یابد. نبود ثبات در ترکیب، خط دفاعی را شکننده کرده و مهاجمان را نیز از ریتم بازی خارج می‌کند. در بازی‌های اخیر، همین بی‌ثباتی تا حدی به دریافت گل‌های آسان و از دست رفتن فرصت‌های حمله‌ای منجر شده است.

سیاست چرخشی قلعه‌نویی یک شمشیر دو لبه است؛ اگر به شکل کنترل‌شده و با برنامه‌ریزی دقیق ادامه یابد، می‌تواند قدرت تیم را در بازی‌های حساس افزایش دهد، اما اگر بی‌ثباتی در ترکیب ادامه پیدا کند، آسیب‌های دفاعی و کمبود هماهنگی می‌تواند شانس ایران را در مسیر حضوری موفق در جام جهانی فوتبال کاهش دهد.

انتهای پیام/